In Hue terug naar het recente verleden.

Hadden we richting Sa Pa de Oriënt Express, nu maar de reguliere nachttrein geboekt. Het kan niet altijd koninklijk zijn, dat kan Bruin niet trekken. In een nagenoeg splinter nieuwe trein met ledverlichting waren twee bedden voor ons gereserveerd in een vierpersoons coupé. Eén bed was reeds bezet door een Vietnamese dame. Daar hadden we geen last van, zij lag reeds te slapen. Spullen een plekje gegeven in de coupé en daar ging de trein. Na twintig minuten stoof de dame ineens op en ging ergens anders heen?! Even later kwam er een Vietnamese jongen en hij ging op het nog ongebruikte bovenbed liggen, maar toen er de volgende halte een oudere man zijn plaats claimde (die van die jongen) ging deze er ook vandoor. De rest van de reis hebben we dus met z’n drieën in de coupé doorgebracht. Het is kennelijk de gewoonte dat ze in een coupé gaan zitten/liggen tot dat ze “gesnapt” worden en gaan dan naar de goedkope treinplaatsen waar ze eigenlijk een kaartje voor hebben gekocht. Na een redelijke nacht met bijgeluiden van de trein en de man die erg snurkte, kwamen we in Hue aan. Het hotel is prima. Mooie kamer, na een gratis upgrade van de eigenaar, met een klein maar heerlijk zwembad. Daar maar eerst even gebruik van gemaakt. Bij de receptie kan van alles geregeld worden en zo hebben we besloten om de volgende dag de DMZ-tour te maken.

Volgende dag vroeg uit de veren, want de taxi staat om 07:00 uur klaar. Met een mini-bus met 16 personen gaan we op weg naar het midden van Vietnam. Na 1,5 uur in de bus stapt onze gids in die heel goed Engels spreekt en boeiend de geschiedenis van deze omgeving kan vertellen. Het gebied waar wij ons nu bevinden is de DeMilitarized Zone, of te wel: het gebied rond de rivier die Vietnam in tweeën verdeelde. Noord en zuid. Toen de Fransen in 1954 Vietnam als overheersers verlieten, is er een 10 km brede strook land met in het midden de rivier als grens gemarkeerd om de troepen in twee jaar tijd te deformeren en geheel uit Vietnam terug te trekken. In die tijd was het noorden communistisch geworden en het zuiden democratisch. Nadat de Fransen waren vertrokken zouden er verkiezingen komen om weer één land te worden. De noorderlingen mochten alleen niet op de democraten stemmen en de leider van het zuiden wist dat het oneerlijke verkiezingen zouden worden. Daarom zijn er nooit verkiezingen gekomen en is de oorlog tussen noord en zuid begonnen. Hierbij wilde Amerika het zuiden helpen en ontstond de Vietnamoorlog. Overblijfselen van deze oorlog hebben we kunnen zien door middel van het bezoeken van de Vinh Mok tunnels. Dit zijn tunnels waar de bevolking in kon schuilen bij aanvallen met bombardementen. We hebben ook gezien wat het effect was en nog steeds is van het gebruik van Napalm. Alle bomen en gewassen werden daardoor vernietigd zodat de Amerikanen een beter zicht hadden op het gebied en de Viëtkong zich niet kon verschuilen in de bush. Nu, jaren later zijn er in dit gebied geen grote bomen te vinden. Alle bomen die er nu groeien zijn later door de bevolking geplant en het zal nog jaren duren voor er weer natuurlijke begroeiing is. Na een vermoeiende rondreis waarbij wij na 18.00 uur pas weer in ons hotel kwamen hebben wij nog even rondgezworven in Hue. In de omgeving van ons hotel zijn talloze barretjes en in de avonduren uiterst gezellig.

Langs de rivier werden we aangesproken door wat wij dachten enkele kinderen die een enquête hielden. Later bleken het studenten te zijn die een schoolopdracht hadden om toeristen aan te spreken met het verzoek om wat Engels te praten zodat zij ervaring konden opdoen. Kennelijk was ons enthousiasme om hierbij te helpen zo groot dat wij in een mum van tijd een legertje studenten om ons heen hadden met uiteraard de vragen: where are you from, what is your name, do you have children? Bij deze vraag lieten wij geregeld een foto van Jeroen zien waarbij wij vertelden dat hij nog groter was dan wij. Hierbij ‘verbleekten’ de Vietnamezen en waren dan ook even stil. Uiteraard werden er wat fotosessies gemaakt en konden wij onze wandeling weer voortzetten.

De volgende dag is een dagje rustig aan geworden. s ’Morgens lekker luieren bij het zwembad en s’middags te voet naar de verboden stad. Deze stad was tot een aantal jaren, zoals de naam al zegt, verboden gebied. Best wel gaaf om te zien wat een enorme gebouwen er stonden voor slechts een persoon. Door de oorlog zijn er nog wel veel gebouwen die gerestaureerd moeten worden maar hiermee is men volop bezig.

Ondertussen is het al weer de laatste avond in Hue. Met een luxe diner langs de straat met een Vietnamese BBQ afscheid genomen van deze mooie stad. De volgende dag gaan wij immers mee met de EasyBikers Vietnam. Een clubje motorrijders die toeristen op een motorfiets kennis laten maken met het andere Vietnam. Zij komen op plaatsen waar een gewone taxi niet zo gauw naar toe gaat. Zij zullen voor ons transport zorgen naar onze nieuwe locatie: Hoi An. Zoals wij ondertussen gewoon zijn, staan op het afgesproken tijdstip 2 motorfietsen voor de deur van ons hotel. Ja…en dan onze koffer, backpack en rugzakken dan? Gewoon achterop binden. Waren wij eerst nog een beetje huiverig of dit allemaal zou lukken maar wij moeten zeggen: Geen enkel probleem. Alles ging mee. Via een hele mooie route en diverse stops werd Hoi An bereikt. Hier hebben wij een kamer met een groot balkon op de bovenste verdieping met uitzicht op Hoi An en de rivier. Naarmate het donkerder werd was ook steeds duidelijker te zien waar Hoi An bekend om is. Zijn straatverlichting. Een groot deel van de stad is verlicht dmv lampionnen wat een heel kleurrijk schouwspel geeft. Als in de rivier dan ook nog allemaal bootjes rondvaren die met lampionnen zijn verlicht is het schouwspel compleet. Mijmerend bij dit alles hebben wij ook nog even het vervolg van onze reis doorgesproken. Hierbij hebben wij besloten om deze enigszins aan te passen. Hadden wij Na Trang als volgende bestemming op de lijst staan dan is deze nu vervallen. Er schijnen daar volop Russen te zitten die voor de nodige ellende zorgen. Aangezien wij daar geen zin in hebben, hebben wij nu een vliegticket geboekt om via Saigon naar Phu Quoc te vliegen. Dit moet een “bounty-eiland” zijn en een must om te zijn. De keuze voor het vliegtuig was heel makkelijk want van Hoi An naar Saigon met de trein is iets van 20 uur en daar hebben wij echt geen zin in.

Tijdens ons verblijf in Hoi An een dagtocht gemaakt naar BaNa Hills. Dit is een plaatsje dat ooit door de Fransen in gemaakt om te kunnen ontsnappen aan de dagelijkse temperatuur. Het is hier nl echt heet. Gelukkig is er redelijk vaak bewolking en daardoor wel uit te houden. BaNa Hills bereik je door met een 6km lange kabelbaan de bergen in te gaan en naarmate wij stegen daalde de temperatuur en steeg de bewolking. Dit tot wij IN de wolken waren. De temperatuur was hier Europees zomers dus liepen de Aziaten met jassen en handschoenen aan. Het huidige BaNa Hills is een soort attractiepark dat gebouwd is als een frans dorp….tenminste zoals de Aziaten het zien? Voor ons was hier niet zoveel te zien. Leek inderdaad wel wat op Europa. Wat wel leuk om te zien was, was de golden bridge. Een goudgekleurde brug die door twee reusachtige handen wordt gedragen. Deze attractie is onlangs geopend dus iedereen “op de selfie”. Ook was er een grote gamehal met allerlei soorten vermaak. Hier hebben wij weer eens ouderwets PacMan gespeeld op een wel hele grote computer. Na een rondje spookhuis en door het “binnenste” van de aarde weer met de kabelbaan terug. Al met al wel leuk om een keer gezien te hebben maar voor Europeanen zeker geen aanrader.

In de avonduren uiteraard weer genoten van de idyllische verlichting en ter ere van Jeroen’s verjaardag een wenskaars in de rivier gelaten.

Vandaag al weer de laatste dag in Hoi An. De koffer is al vliegtuig-klaar gemaakt en vanmiddag nog even naar het strand. Morgen vroeg uit de veren want om 09.00 uur vertrekt het vliegtuig naar Saigon (Ho Chi Minh city) waar we een tussenstop maken onderweg naar Phu Qock. Uiteraard zullen wij daar tzt meer over vertellen.