Zo, hier waren we even aan toe. Na 4 weken, waarin we al zoveel hebben gezien en meegemaakt, is het nu heerlijk relaxen op een eiland met zeewater wat tegen de 29 graden aan zit.

We zijn aangekomen op Phu Quoc. Het enige toeristische eiland van Vietnam. Het heeft wel een kleine luchthaven dus met een tussenstop op Ho Chi Minh Airport, in 4 uurtjes van de drukte van Hoi An naar de rust van dit resort. En rustig is het. Het complex bestaat uit 21 huisjes, maar er zijn er maar 3 in gebruik. Dus het restaurant, het zwembad en het strand is voor ons alleen. Top.

Rustig liggend op ons strandbed zijn we de komende dagen / weken aan het plannen. De bedoeling is om vanaf hier terug te vliegen naar Ho Chi Mihn (Saigon). Daar blijven we dan twee dagen en gaan dan een minitrip maken naar Can Tho. Dit is een plaatsje in de Mekong-delta. Het is hier beroemd om de drijvende markten waar alle waar vanuit bootjes op de rivier verkocht wordt.

En wat is internet dan handig. Alles is te boeken via je telefoon en betalen gaat al even makkelijk met je creditcard. Of toch niet… Tot nu toe ging alles vlekkeloos op die manier, maar er zijn bedrijven die van je creditcard dan ook nog, als extra beveiliging, je TAN code moeten weten. Laten die nu thuis liggen. Geen probleem, Jeroen zoekt ze wel even op en dan komt het toch nog goed. Maar of Jeroen nu de genen van zijn vader heeft (zoeken is namelijk niet zijn sterkste punt), of wij hebben de belangrijke papieren te goed verstopt, je begrijpt het al: Niet te vinden. Heel vervelend, maar er moet wel geboekt / betaald worden. Dan beschik je gelukkig ook nog over een “lievelings” neefje (er zijn er twee hoor!). Wonderlijk dat hij vanuit Nederland met een paar klikken op zijn telefoon onze rekening betaald en wij binnen 3 minuten een bevestiging krijgen van het reisbureau dat alles geregeld / betaald is.

So far so good. Dus wij op weg naar het vliegveld waarna Jetstar ons naar Saigon bracht. De tassen waren al snel op de band dus in no time waren wij onderweg naar de uitgang van het vliegveld. Op Saigon worden je koffers nog gecheckt aan de hand van die kleine stickertjes die er voor de vlucht opgeplakt zijn. Zegt die man van de controle dat wij onze koffer niet mogen meenemen OMDAT HIJ NIET VAN ONS IS. Wij nog even tegensputteren en bijna witheet geworden, komt er plotseling een Duitser aangelopen die vraagt of wij toevallig zijn koffer hebben want hij had zo`n zelfde. Terwijl wij naar zijn koffer keken zagen wij ons oranje labeltje zitten en met schaamrood op de kaken moesten wij bekennen dat wij de verkeerde koffer van de band hadden gehaald. Bleek dat die Duitser net als wij de koffer bij Aldi had gekocht en dat deze verder identiek was. Na excuses richting de security en de man vele malen verteld te hebben dat hij goed zijn werk had gedaan via Grab (een soort Uber taxi) ons volgende hotel bereikt. Een hotel dat uit meerdere hotels bestaat en via gangen met elkaar is verbonden. Zo kon je op de 10^e verdieping via een gang, waar je tevens kon zonnen bij de rooftop bar en het zwembad komen. Echt wel leuk om vanuit het zwembad te kijken naar het drukke verkeer onder je. Helemaal top om ´s avonds laat dit te doen vanuit de jacuzzi die bij de rooftoop bar was.

Saigon is ook een hele drukke stad maar de dingen die wij wilden zien waren allemaal binnen loopafstand. Dus hebben wij lopend een bezoek gebracht aan het War Remnands Museum (oorlogsmuseum). Lopen wij normaal gesproken in een museum alleen even naar de dingen die wij leuk vinden om te zien, voor dit museum hebben wij besloten om nu eens echt de aangegeven route te volgen en wij moeten zeggen: Dit was een hele goede keus. Hierdoor hebben wij een goed beeld gekregen van de historie van Vietnam en hoe het nou precies gegaan is met de jarenlange oorlogen. Na de nodige foto’s weer lekker naar het zwembad gegaan en vroeg naar bed want de volgende dag stond de Mekongtour op het programma en daarvoor werden wij om 04.15 uur opgehaald.

Het was dit keer weer eens een prive-tour, dus met eigen chauffeur en gids richting het zuiden. Zo’n 170 km waar je hier minstens 3 uur over doet (pfff). Maar dan ben je ook als eerste toerist op de plaats van besteming. Opgestapt in een smalle boot en varend door de drijvende markt. Schitterend om te zien hoe de mensen hier leven en hun geld verdienen. De verschillende boten verkopen ook verschillende producten, herkenbaar aan de stok boven de boot waar ze hun waar aanhangen. Onderweg naar ons slaapverblijf zijn we nog langs een noeddle-makerij gegaan en een boerderij waar ze cacaobonen verwerken. In onze homestay even een kleine powernap gedaan en toen op de pedalen en een fietstocht door de omgeving gemaakt. Daarna lekker chillen in de tuin van de homestay, waar Ron nog twee hele joekels van vissen heeft gevangen en vroeg naar bed, want de volgende ochtend om 05:00 uur weer in de auto naar de volgende drijvende markt. Ook weer dik twee uur rijden door de prachtige Mekong-delta. Overal water en kleine boerderijtjes. Bij deze markt komen eigenlijk geen toeristen en zie je hoe het er werkelijk aan toe gaat. Kleine bootjes die bij elkaar inkopen doen en daarna richting de dorpjes varen om daar de handel weer te verkopen.

Bij de toer hoorde ook een bezoek aan twee verschillende natuurparken. Met een hele smalle houten kano werden we door de jungle gevaren. Ron genoot volop, maar ik stond doodsangsten uit. Vier man, waarvan twee toch wel iets zwaarder dan de gemiddelde Vietnamees, in zo’n wiebelig bootje, dat is niets voor mij. Het laatste park was een overblijfsel van de Vietcong. Hier in de jungle hielden de vietnamezen zich schuil voor de Amerikanen. Nu kun je je voorstellen hoe zij zich moeten hebben gevoeld. Die omgeving, geluiden en temperatuur zijn eigenlijk best beangstigend als je ver van huis in oorlog bent.

Na de lunch weer richting Saigon, wat natuurlijk weer de nodige uurtjes in beslag nam. Moe maar voldaan in ons hotel aangekomen eerst een duik in het zwembad en daarna voor het diner weer de stad in. Wat is dat eten in Vietnam toch lekker…