Sloten wij ons vorige verhaal af met de mededeling dat wij eindelijk vakantie zouden hebben, na een weekje Myanmar blijkt dat dit toch wat anders is. We hoeven inderdaad wel niets te plannen maar het is wel super actief.

De activiteiten begonnen met de aankomst is Yangon. `s Avonds nog even met zijn tweeën de stad in. Blijkt deze stad iets minder toeristisch te zijn dan wij dachten en omdat er die avond ook nog het Waterfestival was, waren eigenlijk alle kraampjes gesloten. Omdat wij toch wel wat wilden eten en drinken stuitten wij tijdens onze zoektocht op een Rooftop-bar die er wel leuk uitzag. Deze hoorde bij een hotel dat “iets” meer sterren had dan ons hotel. Maar wat let ons om gewoon naar binnen te gaan. Binnen bleek al snel dat onze kleding niet helemaal dat was van het daar gangbare. Toch maar snel naar boven en iets bestellen. Gelukkig was de verlichting op dat dak niet optimaal zodat wij de prijzen niet helemaal goed konden zien, maar hetgeen we konden zien deed ons besluiten om maar weer snel naar beneden te gaan en toch verder te zoeken. Uiteindelijk lukte dit wel waarna we toch voldaan naar bed konden.

De volgende morgen arriveerde de groep waarmee wij de komende weken zouden optrekken. Een zeer gemêleerd gezelschap van echtparen, vrijbuiters, Belgen en alleen gaande vrouwen. Na een korte kennismaking begonnen de activiteiten. Met de bus naar de Shwedagon pagode. Dit is de grootste pagode van het land en is helemaal bekleed met platen puur goud. Je ziet hem dan ook al van verre staan. Natuurlijk hebben wij wel weer het geluk dat hij deels in de steigers staat. Eens in de 5 jaar worden de gouden platen van de pagode verwijderd en komen er nieuwe op. Zo ook nu. Ondanks dat de steigers er stonden was het toch een prachtig gezicht. Na dit bezoek was het aan ons om de stad verder te bezoeken wat uiteraard wel lukte met alle Street food die nu wel aanwezig was. De volgende dag was echt een topper. Met de bus naar de Gouden Rots. Een busrit van 5,5 uur om een goud geschilderde rots te zien. Klein probleempje hierbij was de koppeling van de bus. Deze begaf het zodat onze reis met een extra vertraging van 2 uur werd verlengd. Aangekomen in de omgeving van de rots overgestapt in een vrachtwagen omdat het laatste deel van de tocht zo steil was dat dit voor een bus niet haalbaar was. Eenmaal boven gekomen was onze gedachte: “Wat een tijd in de bus voor zo’n kleine Eftelingattractie. Maar voor de Birmezen was het iets groots. Aan het eind van de dag naar het hotel om de volgende dag met de bus (3,5 uur) en de trein (2 uur) weer terug te rijden naar ons eerste hotel in Yangon.

Na een wat onrustige nacht (van al dat reizen wordt je dat wel), wachtte ons weer een nieuwe beproeving. Met een ouderwets propellervliegtuig van Yangon naar Lashio vliegen. Een hoop herrie en trillingen brachten ons toch op de benodigde 10.000 ft en, na een keurige landing, op de “internationale luchthaven” van Lashio. Vandaar nog een busrit van ruim 2 uur naar onze eindelijke bestemming Hsipaw. Een stad waar het toerisme nog niet heel erg leeft maar waar het hotel wel heel net was. Na 1 nacht in het hotel begon de volgende activiteit: Hiken. Een 6 uur durende wandeling over glooiend terrein….volgens onze beschrijving. Nooit geweten dat er glooiingen van 1500 meter bestaan!! Totaal versleten aangekomen bij onze volgende slaapplaats. Een zolder in een houten schuur waar 6 dunnen matrasjes lagen voorzien van klamboes. Het eten werd gemaakt door de hoofdbewoner van de schuur maar was absoluut lekker. Zeker na al onze inspanning. Wassen moest in een betonnen bak en ’s avonds rond het vuur werd er nog een dansvoorstelling gegeven door de plaatselijke bewoners. Vroeg naar bed (geen elektriciteit) want de volgende dag weer lekker ??? verder wandelen. Maar toen wij daarna weer in Hsipaw terug waren, was de douche in ons hotel echt SUPER. Nog even gauw inkopen gedaan voor de volgende dag want die bestond uit een 7!!! uur durende treinreis naar de volgende stad Pyin Oo Lwin. Een treinreis, 1^e klasse, met ruime zachte stoelen, geen airco maar ramen die open stonden en dat voor de prijs van € 1,34. Dit is inclusief een extra verzekering van € 0,19 ct. De treinreis op zich is door een prachtig landschap, maar het hoogte punt hiervan de passage van het Gokteik viaduct. Dit viaduct is in 1901 gemaakt en is 102 meter hoog en zo breed als de spoorrails. Als je daar met de trein over gaat is dit wel een spectaculair gezicht. Na deze treinreis zijn we aangekomen in de plaats Pyin Oo Lwin waar we 1 nacht in een voormalig Engels landhuis hebben verbleven. Hierna met een 6 tal taxi’s naar Mandalay waar wij dit verhaal nu op de rooftop, kijkend naar de rivier, schrijven. Morgen gaan we fietsen door Mandalay en daarna 2 dagen op de mountainbike naar onze volgende slaapplaats. Hoop dat dit nu wel een hotel wordt en geen boerenschuur. In het volgende verhaal zullen wij hier uitsluitsel over geven.