De laatste dag Saigon was een dagje van niets doen. Beetje luieren in het zwembad en ´s middags nog even naar het centrum voor een laatste bezoek aan weer een andere nightmarket. Daarna koffers inpakken en gereedmaken voor weer een lange busrit naar Phnom Penh.

De volgende ochtend op tijd gemeld bij het reisbureau vanwaar wij vertrokken. De bus die wij geboekt hadden, had de naam van een VIP-bus en wij kunnen zeggen dat hij inderdaad aan deze naam voldeed. De bus had rijen van 3 stoelen waardoor deze zeer breed waren. Ook waren er maar een beperkt aantal stoelen achter elkaar waardoor je een enorme beenruimte had en de stoel nagenoeg plat kon zonder iemand te hinderen. Gezien de afstand, slechts 225km, maar een reistijd van 7,5 uur was dit een goede keus.

Direct na het instappen kwam er een medewerker langs die onze paspoorten samen met het benodigd aantal dollars voor de visa innam. Iets wat toch een vreemd gevoel geeft. Bij de grens moest iedereen de bus uit en in de rij gaan staan voor het visum (zonder paspoort??). Plotseling kwam er een andere medewerker van de busmaatschappij naar ons toe met de mededeling dat hij nog 20 dollar van ons kreeg want wij zouden hem oude dollars hebben gegeven. Dit geeft niet echt een fijn gevoel als je zonder paspoort buiten Vietnam en voor de grens met Cambodja staat en je moet iemand zeggen dat hij van ons geen geld krijgt omdat het briefje dat hij ons toonde niet van ons was. Gelukkig lukte het met een “stalen gezicht” en met duidelijke bewoordingen de man duidelijk te maken dat hij het probleem elders moest zoeken waarna wij toch met zweet in onze handen over de grens mochten maar….direct hierna moesten wij onze paspoorten inleveren bij dezelfde man en volgens Corry waren wij de enigen die dit moesten. Hierna weer in de bus de grens over, uit de bus weer in de rij (zonder paspoort) en toen bleek dat alle Europeanen hun paspoort hadden moeten inleveren. Nog even ontstond een discussie over de 20 dollar met een Italiaans gezin maar ook daar moest de man bakzeil halen. Hierna kreeg iedereen zijn paspoort terug en werd de reis vervolgd en bereikten wij aan het begin van de avond Phnom Penh.

In Cambodja wordt veel betaald met dollars dus hadden wij op voorhand al wat dollars uit Nederland meegenomen. Na de taxi naar het hotel hiermee betaald te hebben zijn wij ’s avonds op pad gegaan om Riel (de Cambodjaanse munteenheid) uit de ATM te halen. Het vinden van een ATM was geen probleem en het pinnen ook niet. Eerst even uitrekenen hoeveel er gepind kon worden en dan de code invoeren. Dan komt er geld uit…..dollars en daar hadden wij er al genoeg van. Hadden wij er nu nog meer. Na informatie bij de receptie bleek dat alle ATM’s in Cambodja dollars geven en dat je daarna moet wisselen in Riel. Weer wat geleerd.

De volgende dag maar eens Phnom Penh bezoeken. Via internet een wandelroute gevonden en met de tuk-tuk naar het eerste wandelpunt. Internet hadden wij nog niet dus gelijk even zoeken voor een simkaart. Lopen wij langs een groot gebouw (nagelnieuw) hangt daar een reclame van simkaarten op de 1^e verdieping. Wij naar binnen. Is het een soort bedrijvengebouw maar de receptionist wees ons even hoe te lopen naar de winkels. Op de 1^e verdieping. Een metalen deur geopend en die leidde ons naar een trappenhuis. Op zich wel vreemd dat dit de toegang is tot een winkelgebied maarja dit is Cambodja. Op de 1^e verdieping aangekomen gaat de deur niet open. Blijken wij in een brandtrap te staan die alleen vanaf de andere zijde geopend kon worden. Geen probleem een verdieping omlaag en dan de deur…..branddeur alleen van de andere zijde te openen. Wij zaten dus gewoon opgesloten in een brandtrap. HELP. Wij bonken op de deur en hopende dat er iemand aan de andere zijde de deur zou openen maar gelukkig na enkele minuten deed een uiterst vriendelijke Cambodjaan de deur open en verontschuldigde zich direct dat wij opgesloten hadden gezeten. Toen bleek ook dat er nog een deur was die gewoon toegang tot het winkelcentrum bood. Een simkaart kopen lukte nog niet want daarvoor is een paspoort nodig??

Hierna onze wandeltocht vervolgd waarbij ook nog even gebruik makend van de cyclo. Een fiets met een stoeltje ervoor. Voor een bedrag van 1 dollar bracht de man ons naar de andere kant van de stad en hoefden wij gelukkig niet te lopen want ondanks dat het bewolkt was, was het weer erg warm.

Bij een vakantie in Cambodja en dan zeker Phnom Penh moet zeker een bezoek worden gebracht aan de Tuol Sleng gevangenis en de Killing Fields. Aangezien de Tuol Sleng gevangenis op loopafstand van ons hotel was zijn wij hier op de voetjes naartoe gegaan. Gelukkig was het niet druk en konden wij het museum in alle rust bezoeken. Bij aanvang kregen wij een Nederlandstalige audiotour waardoor wij de verschrikkingen die zich in deze gevangenis hebben afgespeeld zeer goed konden voorstellen. Dat er verschrikkelijke dingen in deze gevangenis hebben afgespeeld en dat dit grote indruk maakte op de bezoekers bleek ook uit het feit dat er nagenoeg niemand iets zei. Ook wij waren heftig ontdaan. Het leven van de Rode Kmer had namelijk vooral bestaan uit het folteren en vermoorden van de eigen bevolking. Zo was een derde van de bevolking door hen vermoord. Dit is heden ten dage nog steeds te merken aan de huidige leeftijd van de bevolking van Cambodja. 50% is jonger dan 22 jaar.

Hierna zijn wij met de tuk-tuk naar de Killing Fields gegaan. Deze liggen ongeveer 15 km buiten de stad dus was het even rijden. Daar aangekomen werden wij eveneens voorzien van een Nederlandstalige audiotour. Hier hoorden wij het vervolg van de gebeurtenissen die eerder in de Tuol Sleng gevangenis hadden afgespeeld. Nadat de mensen gefolterd waren werden ze per vrachtwagen naar de Killing Fields gereden en daar binnen een dag op gruwelijke wijze vermoord. Zo was er een boom te zien waartegen baby’s werden doodgeslagen en bij de moeders in de graven werden gegooid. Aan het eind van de tour stond er een grote herdenkingszuil waarin 11 verdiepingen met schedels waren te zien. Aan de schedels kon je zien op welke wijze de mensen waren vermoord. Dit alles had op ons een dermate grote indruk gemaakt dat wij van de Tuol Sleng en de Killing Fields geen foto’s hebben kunnen maken. Vergeten doen we dit toch nooit meer.

Omdat wij toch al cultureel bezig waren hebben wij in het begin van de avond een bezoek gebracht aan “Daughters of Cambodia”. Dit is een opvanghuis voor meisjes die misbruikt zijn en via dit huis weer een kans krijgen om een gewoon leven op te bouwen. Je kunt deze meisjes steunen door in het huis iets te kopen of daar te eten. Ons kennende hebben wij voor het laatste gekozen en hebben daar ons avondeten genuttigd.

Na al deze indrukken zijn wij in de rooftopbar met een cocktail gaan zitten om alles nog even rustig de revue te laten passeren. Daarna de koffers pakken om de volgende dag met de taxi (4 uur) naar het strand van Koh Rong te gaan.